प्रतापगड पोवाडा | प्रतापगडाचा रणसंग्राम Powada
नमस्कार या पोस्टमध्ये आपण प्रतापगड पोवाडा बघणार. प्रतापगडावरील रणसंग्राम हा पोवाडा मी इथे शेअर करत आहे.
प्रतापगड पोवाडा | प्रतापगडावरील रणसंग्राम
शिवराय जाहला धर्मरक्षण अवतार ।
कपटभाव वळखिला खानाचा, त्याचा मग संहार ॥ ध्रु ॥
चौक १
चंद्रराव मोरे ठार करविला, जावळी जोडली मुखला ।
बाई कऱ्हाड सुभे आदिलशाहाचे हळुहळु आले कबजाला ॥
बातमी कळली आदिलशहाला काँग्रेसी ही भरली त्याला ।
म्हणे 'बडा सैतान मत्त हुवा ! क्या करना अल्ला ! अल्ला !! ' ॥
आदिलशाहानं लौकर तेव्हां मोठा दरबार भरविला ।
बडे अमीर उमराव जमविले कितिक हिंदू सरदाराला
कर्नाटकांतून लवकर बोलावून शहाजी राजाला ।
'धाकून बापाला बंदोबस्त करीन' आशा ही अल्लीला ॥
चालेल
जरि होता शहाजी शाहचा मसबदार
तरी तोच होता खरा, शहा, मोठा शिरजोर ॥
त्याच्या हुकमावीण एक शब्द पान हलणार ॥
चालेल
बादशाहा शब्द दुभंगला. बाद शाहा
शहाजी शहाजी ! . एवढी त्याची होती फौजदारी तय्यार.
अल्ली आदिलशाहागी गारेगार ! .
उसना पर आणला जोर त्यानान फार ॥
चालेल
आदिलशाहा बोलला शाहाजीला । 'तुम्ही आमची नोकरही ।
पोरानं पुंडावा केला । कल्याणचा खजिना पविला ।
वाई, कऱ्हाड, बेजार केला । हा आमचा अपराध !
दोन गोष्टी सांगा पोराला. बरं वाईट होईल जीवाला'
मग बोलला शहाजी शाहाला । 'किती सांगू, हुजूर ! कारटयाला ?
काय म्हणता ? लुटलं खजिन्याला ? हा मोठा अपराध.
पण पोरटा हुड फारही । ऐकणेना माझा शब्दाला.
म्हणून ठेवला दूर मी त्याला ! . पुणें प्रांतीं जाहगीरिला ।
आमचंच बापलेकान आधीं पटेनाला । मग सांगूं काय मी त्याला ? .
खावंद ! आपण आणावा त्याला वठणीला ! लावावी वेसण नाकाला ।
दरदर ओढुन आणावा आपल्या सदरेला ॥ मग दोन शब्द सांगावे त्याला.
असंगत बोलला आदिलशाहाला । मग शाहा बोलला सदरेला ।
शाहाजीचा उपाय सारा थकला. कोण कैद करील त्याला ?
'मी जाताना; क्या बात है !' असा नाद आला कानाला ।
मग शाह बोलूं युद्ध । 'जिता धरुन आणाव सदरेला' ।
पैजेचा विडा मांडला । सारा लोक बसला जागाला ।
पर एक कोणी गाव घेईना पैजेला ॥ मी! करणे काम तोंडाला.
वैं ! वैं ! करवं लागत जीवाला ॥ म्हणून कोणी नाही उठला.
पर जरा वेळ गेला. एक वजीर, धिप्पाडही ।
अफझुल्ला मी हो त्याला. त्यान लावला हात पैजेला ।
अन् बोलला काय सदरेला । 'मी गिरफदार करतो' विडा आत्माला ! ॥
या अल्ला ! अल्ला ! शब्दाचा गजर जाहला
चालेल
शाहाजी राजनान लिहिलेलं शिवबाला 'असा घडला हा प्रकार.
गाफिल कधीं रे वारं नको, करि फौजफांटा तूं तय्यार' ॥१॥
चौक २
पानजेचलं हिरवं पै, पिकला परि अफझुलखान ।
'आपल्या हातानं मरण ओढवलंस' बोललं सदा मन जोरानं ॥
उंट, घोडा, पायदळ जमविलं, बारा हजार खानान.
विजापूरहून खान चालला दौड मोठया सरंजामां ॥
वेशीबाहेर अपशकुन जाहला हत्ती बीनीवरचा मेला ।
निशाण पडलं ! ऊर धडधडलं, बेत अल्लाचा ना कळला !
धीर धरुन पुढे चालला, लागलं गाव पंढरपूर ।
तुकडे केले विठ्ठलचे, नाही कुणाचा दरकार ॥
चालेल
खान आला तुळजापुरला । छिन्नभिन्न देवीला ।
जात्यान भरडलं तिला. देवीचा कोप जाहला ।
जगदंबामाई शिवबाच्या स्वप्नाला काय बोलली ऐका राजाला ।
'बत्तीस दातांचा बोकड कांपावा मला ॥ रक्तानं त्याच्या माखावं माझा अंगाला
मुंडक्याचा नारळ बांधणी देवळाला' इकडं खान पुढं चालला ।
जातां जातां तें त्यानां अशा कैकला ! ॥ बाटवले कैक लोकाला ।
घरदारां लुटली कैकांची त्रास लोकाला ॥ किती मूल्य किंमत चैनीला ।
कितिकांची नरडीं उडविलीं, डोळा काढला ! ॥ किटिक बायका पळविल्या.
दारुचा पाटील चालला. गुडगुडी लावती तोंडाला । देहभान व्यवसाय कोणाला ।
ब्राह्मणाची धरती शेंडीला । अन् बांधती झाडाला.
अंगात् खूप छान सती भाला । असंगत स्थिती जीवाला !
अशा अशा करून खेळाला. खान आला वाई गावाला.
पुढचा बेत टाकला ! ॥
चालेल
भरली घडी खानाची मृत्यूच्या आला जो अफझुल्ला ।
पतंग विसरुन देहभानाला झडपी भरण वणव्याला ॥२॥
चौक ३
एके दिवशीं दोन घटका रात्रीला किल्लची गच्चीर्वती ।
सभोंवार सरदार, शिवाजी राजे होते मध्यावरती
नीलभाच्या हृदयावरती फुलली चंद्राची कोर ।
स्फटिकासम चांदण्या चमकती शीतळ वेळिं सभोंवार ॥
सह्यगिरीच्या हृदयावरि 'शिवचंद्र' शोभला सुकुमार ।
नेता पालकर, ताना मालुसरे, तारे झळकती रणवीर ॥
सह्यगिरीवर जणु शिव बसले घेउनियां निज परिवार ।
प्रळयकाळ यवनांचा आला ! हि महिवर अवतार
रानफुलांचा गंध पसरला मंजुळ वाऱ्याच्या लहरी ।
प्रतापगडाच्या किल्ल्यावरुनी यश राजाचें ललकारी ।
गड्बड धडपड आरडाओरड रड भूमिवरची सरली ।
सर्व शांत आनंदीका परवाची उरळी ! ॥
चालेल
करवंदी झाडी कांतेरी कुंप करणार.
धबधबेळाळत नित्य गाण गाणार ।
चालेल
चक्राकार अतिरेक धांवली आभाळुन शिखरं किती ।
चित्रं काढलीं जणुं शिखरांचीं नभोमंडळाच्या वरती ॥
चालेल
अशा वेळी एक घर किल्ल्यावर चालला
झपझपा चढुन गड राजा जवळ पोंचला ॥
मग बोलला शिवरायाला । 'रामराम! ऐका खबरेला ।
विजापूरच्या एकत्रित संवादाला । कां आपण वाई प्रांताधिकारी.
कल्याणचा खजिना पविला । म्हणून बादशाहाला लावली ॥
आपल्या सुडाला. तेन धाडलं अफझलखानाला ।
बारा हजार सैनिक फौजेला । आता तुम्हाला येईल.
अशी बातमी आली कानाला' असंतोष बोलून घरी तो गेला ! .
तय्यारीचा बेत मग केला. गड्डुळं मावळा सरदार सारा उतरला ॥
रातोरात पल्ला मारला । एक चालला बंदोबस्ताला.
एक चालला फिट्यार खडी टाकायला एक दारुगोळा बघण्याला ।
असा सारा मावळा सरदार कामाला
चालेल
ऋतू निल नभामधींच्या कडकडाट हा विद्युतचा ।
इथे जीवघातकी खेळ कळणे दैवाचा ! ॥३॥
चौक ४
वाईगावहून लवकर धाडला कृष्णाजी भास्कर वकिल ।
प्रतापगड अफझुल्लान, सांगतो काय लिहिलें ॥
'द्यावा मुलुख परतून शाहाचा, भेट या वजिराची ।
म्हणाल 'नाहीं' तर मग आता आशा सोडावी जीवाची' ! ॥
चालेल
कृष्णाजी भास्कर प्रतापगडीं पोचला ।
संदेश खानाचा शिवाजीस कळविला ।
त्यांजें कृष्णाजी प्रतापगडीं ।
चालेल
मध्यरात्रीचा वेळ जाहली रातहि बुडली झोपेत ।
शिवरायान त्या वकिला नेलं अंबेच्या देवळांत ! ॥
देवी भवानीपुढं बोलला राजा कृष्णाजी पंतास ॥
'सांगा बेत खानाचा, घातली शपथ देवीची तुम्हांस ॥
चालेल
या भूवरचे तुम्हांस मी भूसुर ।
आम्ही नित्य ठेवमस्तक चरणावर.
कां पाप जोडतां बनुन यवन नोकर ? .
केसन कांपतां गळा सोडा अवचार ।
चालेल
मस्तक चरणावरी ठेवतों सांगा बेत त्या खानाचा ।
देवी भवानी असे साक्षीला घात करूं स्वजनांचा ।
चालेल
कृष्णाजीपंत भास्कर । विरघळेले मनिंगार ॥
चालेल
डबडबला नावन डोळा । अंगीं कंटाळा ।
कंप देहाला. मोहाचा कडा पारला ।
विवेकाचा डोळा उघडला. अभिमान आला. बोलला शिवबाला
चालेल
'जय नमोऽस्तुते जगदंबे पदरीं घे मला ॥
शिवराया ! धन्य तू, यश येईल रे तुला ॥
देहभान व्यवसाय रे मला । रोग जडला होता दृष्टीला ।
अंजन भेटलं पार्टीला । स्वातंत्र-बुद्धि-कोकिला ।
आनंद देते जीवाला. महाराज ! जीव वाहिला आपल्या चरणाला ॥
खानाचा कपटभावही । जिता मेला धरणं तुम्हाला खानाचा मानसही ॥
म्हणून त्याला एवढा भेटीचा आला उमाळा'
असंगत बोलला कृष्णाजीपंत शिवरायाला
शिवराय बोलला मावळ्याला । 'हा पेंच आला जीवाला.
काय करवं सांगा या वाद' । तानाजी बोलूं परिणाम ।
'महाराज ! बोलवा खानाला ।
'भ्यालो' असंभावा त्याला । मग करूं खानाचे तुकडे उडवु मुंडक्याला !' ॥
शिवराय बोलले लोकांला । हा सल्ला योग्य नाही. असं करणं योग्य नाही मला !
शत्रु मित्र कोणीही तरी न्यायमार्ग थोरांनी पाहिजे ॥
पर आणूं त्याला भेटीला । मी जाईन भेटला.
जर रंग घाताचा आला. तर असा सज्ज युद्धाला.
नाहींतर जाऊं दे खान आपल्या देशाला'
असंगत बोलला राजा मावळ्याला । पंताजी गोपीनाथ वकिल त्याना नामाला ॥
चालेल
काय निरोप धाडला खानाला सांगिन पुढच्या चौकांत ।
वीर मर्दाचा गुण गौरव करी कवी आपल्या कवनांत ॥४॥
चौक ५
पंताजी गोपीनाथ चालला खानाच्या वकिला ।
आला पत्र राजाचं दिलं खानाला सदरेंत ॥
रघुरायाचा अंगद जैसा शिवरायाचा पंताजी ।
भला सराईत, मिठ्ठा बोलका, नाही ठाव कधीं इतराजी ! ॥
पत्र लिहिलं जें शिवरायान तेव्हा अफझुलखानास ।
सांगतो आज मी तें तुम्हांला, जाग करवं कानास ॥
'पर्वत जोडकडं ? कोणत्याहीं मातीचा कण ! सिंधु तो कुठं नाला !!
कोणत्याहीं सूर्य कोणत्याहीं मशाल साधी ! कोणत्याहीं वाव त्या बेडकाला ! ॥
कुठं इंद्राचा ऐरावत तो कुठं शाम्भटी तट्टाणी ।
कुठं सिंह, कुठं उंदीरही ! जनता शाहची अमदानी
चालेल
साहेब घ्यावा मला सलाम द्यावं खान अभयाला ।
विदर्भी भरली जीवाला । वाई प्रांतिं पुंडावा केला ।
हा मोठा अपराध. सारा मुलुख देतों शहाला ।
पण द्यावं जीवदानाला ! . डोई लावतों आपल्या पायाला ।
नुसतं नांव ऐकल्यावर घाम अंगाला आला. मग कोण करिल दोन हात बोला ? .
आज चुकलों, शरण तुम्हांला' । असा निरोप धाडला खानाला ।
खानाला संतोष दाढीवरण हात फिरविला ।
गांजाचा झुरका मारला. आणि खान बोलूं विरुद्ध.
'अहमदुल्लिला ! बंदे का क्या रोब है !
माझे सिरफ नाम ही सुनकर त्याची पसीना पसीना झाली !
वाहवा अफझलखानबहादर !' कृष्णाजीपंत बोलला !
'जंवा संदेश ऐकिलीं कीं, आपण आला युद्ध करण्याला ।
आणि आणलं नियंत्रण फौजेला. तवा टाकलं अंगाला ।
त्यान लावले आकाशाला । जसं भूतखेत झडपवान तो जाहला ।
मग आणलं त्याला तालीला । त्याचा वाण सारा बदलला.
तो पाने नाही भेटिला. तर आपण जावं त्याच्या भेटीला.
अन साधवंत आपल्या बेताला' । 'अच्छा है' खान बोलला.
तैसा निरोप धाडला शिवबाला । खानान तळवला ।
पसरणीच्या घाटावरन चालला प्रतापगडाला
चालेल
जा खाना, जादुष्टा, लवकर जा, ओढवलं स मरण ।
मृगपंचान सह्यकंदरी करिल तुझी रे धुळदान ॥५॥
चौक ६
भेटला आगझुल्लाची मंडप श्रीशिवरायन ।
प्रतापगडाच्या खालीं सजविला नाहीं तिलोकीं उपमान ।
निळा छानदार चंद्रतारका दिलावाती ।
झालर तांबुस सभोंवार ती शोभा देई घडीवरती ॥
हंडया झुंबर किती लटकती लौलक झळके टाकती ॥
आरसे टांगले किती मनोहर, काय राजाला हो कमती ॥
नीलमण्यांचे खांब बनविले, लोंबती मोत्यांचे घोस ।
शिवरायान क्षुद्र खानाचा किती पुरवावा तो सोस ! ॥
वेलबुटया काढल्यांवर चित्रं काढली रंगाचीं.
इंद्रधनुष्य रंग लाजवित, अपार शोभा मंडपाची ॥
चालेल
जमखाने शुभ्र हतरले शोभे भरजर ।
गाद्या गिरद्या तिसे तक्के ठेविले ।
गालीचे चढले उंची कैक असे ॥
चालेल
कुबेर अलकापुरी देखी जणूं वाटला तो आला !
रत्नाकर करीं रत्न घेउनी, विष्णु सोडि वैकुंठाला ॥
कधी ऐकला असा हा विष्णुशिवांचा हो मेळा ।
छत्तीस आंकडा सदैव त्याचा गब्बर एक दुबळा ॥
उडती फवारे कारंजांचे बाग फुली हिरवीगार ।
यज्ञ ज्ञान श्रीशिवरायनं केली जणूं काय तयर ! ॥
चालेल
आधींच पर्वताचा देखावा गोड ।
असा असा सजविला मंडप निर्माण तोड़ ।
किती कसब शिव चुल मोठं बिनजोड ।
चालेल
मंडपधिर, खानहि आला, भेटिला तय्यार ।
पण तो आला फौजी हत्यारबंद दीड हजार ॥
चालेल
मग निरोप धाडला शिवबनन अफझुलखानाला ॥
'फौजेचं काय काम कळलं नाही मला.
जर आणतां एवढया फौजेला. तर कसला भेटू.
आत्ताच जीव आला घाईला । जर एकटे याला भेटला.
तर कसं तरी भेटणं तुम्हाला !' . खानाला वाटलं ते.
शिवाजी शिवाजी तो केवढा ? . सहज घेइन खाकुटींत त्याला.
अन् चिरडीन त्याचा नरडयाला ॥ भेटिला एकटं जाण्याला ।
कृष्णाजी पंतांनी त्याला सल्ला दिला. तवा खान चालला भेटिला ।
शिवाजीनं ठेवली बडदास्त ते वेळ ॥ मग खान आला सदरेला ।
मानमरातब हेर गारेगारही ॥ वर हांसरा चेहरा केला.
पर आंता 'दगा' टिकट । 'कधी एकदां मी' असं दिसतं त्याला
चालेल
आला आला ! रे सर्जा शिवाजी खाना !
आतां तू. नागसापर चपळ जाहला घेईल चावा तो ॥६॥
चौक ७
आला भेटिचा दिवस सकाळिंच केली पुजा जगदंबेची ।
हात जोडुनी शिवरायन करुणा भाकली अंबेची ॥
'आई ! संकटीं कोणोविण सोडविणारा दीनाला ।
देई आशीर्वाद आज माय ! तूं घेई पदरिन या लेंकराला !' ॥
डोळे झांकले शिवरायानें, चमत्कार, दिसला त्याला ।
जगदंबा पुढं उभी राहिली, वर्णूं कसं त्याला ! ॥
किरिट आलेवर, केंस पाठीवर, लांबलचक का भोर, ।
कुंकुम शोभे रुंद कपाळीं, कंठीं मोतियाचा हार ॥
शंख चक्र करि पद्म घेतलं त्रिशूळ भाला तलवार ।
सिंहावर होती बसलेली खालीं होती महिषासूर ॥
जबडा लाल सिंहाचा, डोळेही लाल, पंजे लाल अती ।
दिला पोटावर पाय सिंहान त्या दैत्याच्या---अशी ॥
एका हातामधिं महिषासुर चंद्र डोकं धरलं जगदंबें ।
थेंब रक्ताचे टपटप गळती पट चालला भूवरंग ।
हंसरं तोंड देविचं जाहलं बोलली देवी शिवरायाला ।
'आशीर्वाद हा दिलांकरा । होशिल भारी कळिकाळा ॥'
चालेल
देवीं शिवाच्या शिरीं मुगुट घातला ।
असुरांच्या रक्ताचा टिळा लावला ।
हा असा देखावा शिवाजीन पाहिला ॥
चालेल
डोळे उघडले, गुप्त जाहली देवी, दिला मुलाखत.
नंतर शिवराजन जमविले सर्व मावळे सरदार ॥
मोरो, शाम, रघुनाथ पेशवे, नारो शंकर माणकोजी ।
इंग्लिश सुभानजी, शूर जिवाजी, पिलाजी, नेता, तानाजी ॥
चालेल
मग बोलला राजा गहिंसाऱ्या मावळ्याला ॥
'काय सांगू तुमच्या प्रेमाला? ही राहिली तुमची दिवस जन्मोजन्माला
राख माझ्यासाठी जीवाला. तुम्ही सोडलं साऱ्या सुखाला.
घरदार सोडली वाऱ्याला । उतराई करूं कसा बोला ।
काय सांगूं वेळ कशि येईल? ॥
जगलों वाचलो येईन भेटिला । नाहींतर---'
शिवबाचा कंठ दाटला । नंद डोळा दाटला ।
ढळढळा सारा मावळा रडूंबळ ॥
प्रेमाचा दोर भाला मोठा खंबीरही ।
पर दांत लावेना कमळाला । जवा कमळामाजिं आडकला ! .
प्रेमच कोडं समजेना ब्रह्मदेवाला ! ॥ 'जगलों वाचलों येईन भेटिला ।
नाहींतर राज्य हेन द्यावं उमाजीराजाला ॥
रामराम दादांनो घ्यावा आतां या चढीं ' ॥
मग सारा मावळा बोलला । हुंदकानंद आला उमाळा ।
'जाऊं नको राजा ! भेटला ! तो खान कपटी बघितली.
बरं वाईट होईल जीवाला !' मग तान्या बोलूं परिणाम ।
'मी भेट शिवा म्हणुनशान त्याची भेटीला ॥
अन् उडतो त्याच्या मुंडक्याला '. पर राजा त्याला बोलला.
'फसवण कधीं खपणार नाही देवाला ॥ मी जातों त्याच्या भेटीला.
तुम्ही असा जागेला. कमजास्त तर यावं घुसुन त्या टाक'
चालेल
जागो जागेला मावळला दऱ्याखोऱ्यांतुन तय्यार ।
शाहिर घडीच्या चौकीं सांगणार पुढचा प्रकार ॥७॥
चौक ८
पोशाख केला कसला राजानं आता मी तुम्हांला.
वर्णन कधिं कां शिवरायाचं शिणविल वदनाला ॥
टोप शिरीं पांढरा शोभला, तुरा मोत्याचा, त्यांत हिरा ।
शिवमौलींतुन शुभ्र चालला ओघ गंगेचा काय खरा !
खांद्यांतून जणु गुप्त जाहली शिवरायाच्या सुरगंगा ।
उजव्या हातिं तलवार रुपांन प्रगट जाहली धवलांगा ! ॥
आंत पोलादी सील, पांढरा झगा शोभे अंगावरती ।
मुसेजरी सुरवार पायाला बंद लोंबती ॥
उजव्या हातामधिं बिचवा, वाघनख राजाच्या पंजाला ।
पट्टा जिवा म्हातांढाई, तलवार लटकेला ॥
जिजाबाईच्या भेटीस गेला ठेवलं डोकं पायावरती.
शिवनेत्रांतुन टपटपगळे थेंब पायावर, धन्य सती ! ॥
हळुच उठलं शिवरायाला, अवघ्राण मस्तकिं नजाग ।
जिजामाईनन शिवबाळा गालबोट तें लाविलं ! ॥
जिजा बोलले, 'कांशिबा ! डोळे आले नाव भरुन ।
शूर पुत्र तूं, जा प्रेमाचा बंध तोडुनी हौसेन ॥
क्षत्रियकुळी मी जन्मदाता, तूंहि तोसा क्षत्रियपुत्र ।
आशीर्वाद हा दिला बाळका ! काय करिल अफझुल कुत्रं ? '
दृष्ट काढली शिवरायाची, दहीं साइचं तळहातीं ।
दिलं आईन; शिवबाळां चाटुन खाल्लं गोड अती ! ॥
किल्ल्यावरच्या तटावर फडफड करि भगवा झेंडा ।
फडफडी करून खेळाडू बोलला , 'फाड ! फाड ! रे तो मेंढा' ! ॥
चालेल
आठवलं मनीं शिवबनन रामदासाला ।
चुचकारलं कृष्णेला वरती स्वार मगही ।
धडधडा सात तोफांचा नाद जाहला ।
चालेल
दुपारची जाहली सूर्य छत्र धरी किरणा भरावे ।
वाऱ्यापर वेगवान चालला राजा, दैव त्या खानाचं ! ॥८॥
चौक ९
कृष्णी चपळ बहु शिवरायाची लाडकी ती फोन ।
चालली घोडी चौफेर सीट, लाज वाऱ्याला ही आली !! ॥
टप घोडिची कणखर्क्य जमीन, भायाली दणन ।
झाडंझुडपं किति टकमक बघती पहाति मागमागं स्थितिन ॥
मंडप आला, राजा उतरला, नेली घोडी दूर हुजऱ्यानन ।
शिवबा बोलले त्या हुजऱ्याला, 'जपा घोडीला प्रेमानं !' ॥
दबकत दबकत सर्जा शिवाजी चालला भेटीच्या मंडपंत ।
आनंदाच्या बाहेरच्या उसळती वेद खानाच्या हृदयांत ! ॥
शिवरायान सलाम केला खुष जाहला मनिं खान ।
म्हणे शिवाला, 'असा शाहला नाहिन कधीला मान' ! ॥
उठुन राजाला बोलला, 'शिवा ! एक आशा मजला.
मुलास तूं मला वाटतोयस कडकडून भेटावं' ॥
'ठीक ! ठीक आहे! शिवराय बोलला, गती नाही मुळिं आतां ।
वडिलही तुम्ही मला जाहला, नसे मनाला घडिं चिंता' ॥
चालेल
खानान चवीं कवटाळं शिवरायाला
खान केवढा धिप्पाड ! शिवबा पोर वाटला
खानान कवळ मारली शिवबा दचकला ! ॥
शिवबाचं मुंडकं त्यानं दाबलं डाव्या बगला ॥
जगावर आला. पर शिवबा चपळ फारहि ।
ओळखलं त्याला बेताला. अन् हिसडा मारला त्याला.
वाघनखं भिडली पोटाला पंजा मारला ! ॥
खानाची आंतडीं काढलीं, फाडलं पोटाला !
हत्ती फार खवला । पर करतो काय सिंहाला ?
ननान केला वार जिरेटोप छाटला ॥
पर इकडं सरंजान पट्टा वेगीं चालवला ॥
जणुं नरसिंह प्रगटला । खांद्यात्नन चिरलं खानाला ! .
'खान 'लवा लवा' बोलला ! ' खान 'पट्टा पट्टा' बोलला.
आता कंचा पट्टा ? सर्जन घातल्म झडपेला ! ॥
बघा गोंगां त्याची दोन छकलें आलां ! ॥
एक मुंगी मोठया हत्तीच्या घेई जीवाला ॥
मुंगसच पिल्लु करी ठार नागसापाला ॥
अभिमन्युबाळ करि जेर कितिक लोकाला ॥
श्रीकृष्ण मारी कंसाला । रामचंद्र मारी रावणाला ।
सर्जाची खुण लोकांला । लगबगीन जमला मावळा ।
बंडा सय्यद करतो वाराला । पर जिवा म्हाल्यानन बंडा सय्या पुरा केला ॥
घनघोर युद्धाला । रक्ताचा पाट चालला.
शिवराय वेगवान आला. खानाच्या छाटलं मुंडक्यांला ।
अन् मुंडकं शिवराय किल्ल्यावर गेला ! ॥
रक्ताने माखलं देवीला । मग मुंडकं टांगलं बुरजाला ।
यवनांचा मोड पुरा झाला. पळ काढला यवनी फौजेन, आनंद झाला ! ॥
दुंदुभी झडूं कर्णा वाजला ! ॥ नऊ तोफा झडल्या, लोकला आनंद ! ॥
गुढया तोरणां घरदाराला । उभी केली उत्साव केली ।
'धन्य धन्य अवतारी राजा' डंका गाजला ! ॥
चालेल
मागं रचला अज्ञानदासन शिवरायाचा पोवाडा ।
भाग्य त्याचा राजानं एक तोडा सोन्याचा आणि घोडा दिला.
कोण मला वजन सोन्याचा तोडा शेर आणि घोडा ? .
दाता गेला ! आज फार तर पायीं घालतिल हो खोडा ! ॥
ये शिवराया ! पुन्हां कधीं तूं येशील तोडा मला ! ॥
नित्य उठूनि तुमचा 'पांडुरंग' हा कवनाला ॥९॥
हे पण नक्की वाचा 👇👇👇
- जवा चिटकली घोरपड वर एक एक चढ
- संभाजी महाराजांचा पोवाडा
- Afzal Khan Vadh Powada Lyrics
- Small Powada In Marathi Lyrics
- माझ्या जिजाऊ ची पुण्याई Lyrics
तर आज या पोस्टमध्ये आपण प्रतापगड पोवाडा बघितला.
पोस्ट पूर्ण वाचल्याबद्दल खूप खूप धन्यवाद !!!!!! 🙏🙏🙏🙏
Post a Comment